Rumianek towarzyszy ludzkości od tysięcy lat. Już w starożytnym Egipcie był uważany za świętą roślinę: kapłani poświęcali go bogom, a olejki z jego kwiatów stosowano w rytuałach pielęgnacyjnych i leczniczych. Egipcjanie wierzyli, że rumianek to dar słońca, a jego złociste płatki symbolizowały boską energię.

W starożytnej Grecji i Rzymie rumianek również cieszył się uznaniem. Dioskurydes, grecki lekarz i botanik, opisywał jego właściwości w swoich dziełach, a Hipokrates polecał go na różnego rodzaju dolegliwości: od problemów trawiennych po stany zapalne skóry. Rzymianie stosowali go także do aromatyzowania napojów i kąpieli, ceniąc jego relaksujące właściwości.

Średniowiecze to czas, gdy rumianek stał się jednym z podstawowych ziół w klasztornych ogrodach Europy. Mnisi uprawiali go i wykorzystywali do produkcji leczniczych naparów, maści i eliksirów. Wierzono, że chroni przed złymi duchami, a jego zapach przynosi spokój i harmonię. W Anglii rumianek był tak ceniony, że trafił nawet na królewskie dwory jako roślina ozdobna, wykorzystywana do dekorowania ogrodów i dziedzińców.